Op de laatste dag van dit jaar is het tijd voor een terugblik. Want 2011 was voor mij een belangrijk jaar. En hopelijk zal de toekomst laten zien hoe belangrijk dit jaar was. Hopelijk zeg ik ooit nostalgisch; "Ja 2011, toen is het allemaal begonnen." Maar die zekerheid heb ik niet. Die zekerheid heeft niemand denk ik. 2011 staat in het teken van een omslag. De omslag van werknemer naar zelfstandige. Van schijnbare veiligheid naar totale vrijheid. Van loondienst naar 'verdien het zelf'.
Het is het jaar waarin twee keer een jaarcontract, exit betekende. Het jaar waarin we weer opstaan, ons afstoffen en met goede moed overnieuw beginnen. Het jaar waarin we nog steeds niet zijn verhuisd naar ons droomhuisje in het Noorden. Het jaar waarin alle stukjes op hun plek vielen en ik eindelijk wist: Oh! Dit moet ik gaan doen! Dit had ik al jaren geleden moeten doen.
2011 begon in de relatieve zekerheid van een jaarcontract bij de gemeente Rotterdam. Nu ben ik niet geboren om ambtenaar te worden, laat ik dat voorop stellen, maar in deze onzekere tijden leek het een veilige keuze. Zeker met de geboorte van onze dochter was een beetje zekerheid wel wenselijk.
Ik had er niet verder naast kunnen zitten. Want ergens in het voorjaar werd het al duidelijk. Straks loopt je contract af. En we moeten bezuinigen. En je hebt al twee keer een jaarcontract gehad... Of ik dat nu zo vervelend vond... nou nee. Want het was toch weer gaan jeuken.
Als communicatieadviseur bij de gemeente was ik ver afgedwaald van het pad waarop ik ooit meer dan 10 jaar geleden was begonnen. Het pad van copywriter. Het pad van tekstschrijver. Het streven de beste te worden.
Ik stuurde creatieven aan, maar verlangde zelf naar het creatieve proces. Ik wou weer mooie dingen maken. Ik wou aan de andere kant van de tafel zitten. Geen opdrachten meer geven, maar ze aannemen. Jaloers keek ik naar de bureautjes waar ik langs ging om ze te briefen. Waar had ik de verkeerde afslag genomen?
Ik heb veel geleerd bij de gemeente en ze hebben me de ruimte gegeven om Social Media een logisch onderdeel binnen de gemeentelijk communicatie te laten worden, maar met het Heerlijke Schrijven had het nog maar weinig te maken.
Maar goed, daarmee had ik geen zekerheid. Daarmee had ons gezin geen zekerheid.
Dus was de logische reactie: solliciteren als een bezetene. Ik moet zeggen dat ik redelijk vaak, redelijk ver ben gekomen, maar nooit leverde het zekerheid op. Nooit zette ik mijn krabbel onder een contract waarmee ik zekerheid voor mijn gezin kon garanderen.
En de tijd tikte verder...
En de berichten werden slechter.
En het einde van mijn contract op 1 december sloop dichterbij.
En toen kwam de redding.
Steeds vaker kreeg ik mailtjes. "Hey jij bent toch copywriter? Ik heb een klus voor je..."
Het heerlijke schrijven lonkte weer. Het vrije bestaan. Het zelf ondernemen leek steeds meer een logische optie. Maar die zekerheden dan? Weet je wel wat voor tijden het zijn? Ben je gek?
De vakantie van 2011 heb ik doorgebracht met afwegen. Alle voor- en nadelen op een rij zetten. Kan ik mijn gezin dit aandoen? Mijn vrouw is ook ondernemer, dus dan zouden we helemaal vrij zijn.
Geen zekerheid. Geen vangnet. Wij zijn verantwoordelijk voor ons geld.
Hoe kunnen we iets opbouwen voor onze dochter? En wat betekent dit voor onze plannen om te vertrekken uit de randstad en ons geluk in het hoge Noorden te zoeken?
2011 was een zwaar jaar. Een jaar van piekeren. Een jaar van afwegen. Een jaar van wakker liggen.
Maar na de vakantie wist ik het zeker. Ik ga het doen. Ik ga eerder weg bij de gemeente. Ik ga mijn eigen onderneming starten. En ik ga die opdrachten aannemen. Ik verkies de volledige vrijheid boven de schijnzekerheid van weer een jaarcontract. En ik voelde de steun van mijn gezin.
Op 1 oktober liep ik naar binnen bij de Kamer van Koophandel en begon mijn avontuur. Van Copy tot Content was geboren.
En ergens diep in mij groeide het besef. Dit had ik veel eerder moeten doen. Eigenlijk was ik nooit zo goed in 'medewerker zijn'. Eigenlijk heb ik nooit gezocht naar een carrière intern. Eigenlijk was ik na het werk altijd met veel meer plezier bezig met 'mijn eigen ding'.
Thuis achter de computer zit ik lekker te tikken aan een tekst en ik glimlach. Ik ben weer terug bij het Heerlijke Schrijven. Ik ben weer terug bij mijn oude liefde. Ik schrijf. En ik verdien mijn geld met schrijven. Ik weet elke minuut van de dag wat ik doe en waarvoor ik het doe. En ik werk harder dan ooit. Met een brede glimlach.
En 2012? Geen idee. Zekerheden zijn er niet. Behalve de zekerheid dat wij blijven werken om in het Noorden te komen. Dat wij pas rusten als we uitkijken over de velden rondom ons droomhuis. Dat wij pas rusten als onze dochter lachend op de schommel in onze tuin zit.
Dus sta ik op 1 januari 2012 op met een glimlach. Met een blij gevoel. Met totale onzekerheid over de toekomst. Maar met de totale zekerheid dat ik hiervoor ben geboren. Kom maar op nieuw jaar! Ik ben klaar voor je!