Denk ik aan mijn opa, dan komen twee duidelijke herinneringen boven.
1. Hij gaf een stevige hand. Een HELE stevige hand. En je kon maar beter een stevige hand teruggeven, want anders brak hij je vingers waar je bij stond. Dat deed hij niet met opzet. Opa gaf gewoon een stevige hand. Dat doet een vent. Een man geeft geen slap handje.
Een hand met eelt.
De hand van een ambachtsman.
2. Hij had een kamer met een veelgebruikte werkbank met een grote, blauwe (of was hij groen?) gietijzeren bankschroef. Al zijn werktuig hing netjes op de juiste plek aan de muur.
Met een viltstift had hij een lijn om zijn gereedschap getekend. Zo kon alles direct op de juiste plek aan het juiste haakje terug worden gehangen. Spijkertjes in daarvoor bestemde bakjes. Schroefjes in andere bakjes. Een hele wand vol met eindeloos veel kleine bakjes.
En hij wist altijd waar alles lag.
Ik kwam graag in die kamer. Daar werden dingen gemaakt. Daar werd geknutseld. Daar rook het naar hout. Daar maakten echte handen tastbare objecten.
Na zijn dood kreeg ik de twee zware houten kisten met gereedschap. Een hele verzameling beitels in een juten zak. Hamers. Een handboor. Versleten. Bot. Beetje roestig. De houten handvatten donker van het vele gebruik.
Ik was niet van de handen. Nooit geweest. Kon nog geen spijker recht in het hout krijgen zonder twee blauwe duimen te slaan. Ik was altijd al meer van het hoofd. Van het rationele. Van het denken. Maar toch denk ik dat ik ergens wel iets mee heb gekregen van mijn opa.
Mijn liefde voor vakmanschap.
En soms maakt dat besef van vakmanschap me juist droevig. Ik benader mijn vak – copywriting - namelijk als een ambachtsman. Een vakman. Ik blijf schuren. Ik blijf beitelen. Ik blijf hameren. Totdat mijn vingers iets maken dat klopt. Dat bruikbaar is. Dat het hoogst haalbare voor dat moment is.
Daar haal ik voldoening uit. Eergevoel. Blijdschap. En trots.
Is daar vraag naar?
Nee.
Kun je even een website vullen? Moest gisteren klaar. Dankjewel en we zien de factuur wel verschijnen.
Ondanks alle ontwikkelingen – online, mobiel, social – blijven we met z’n allen vakmensen. Toch? Mensen met een ambacht. We maken. We creëren. Virtueel en niet altijd even tastbaar als een mooie houten tafel. Maar toch… We zijn de creatieven. De artiesten...
Hoe kijk jij naar een website?
Ik zie design dat klopt. Ik zie content waar een copywriter op heeft zitten zwoegen. Ik zie techniek en code die optimaal werkt om een perfecte ervaring te bieden. Beweging. Kleur. Een vloeiend en kloppend geheel. Elke vakman en vakvrouw heeft vanuit zijn of haar ambacht het beste van zichzelf gegeven…
Niet dus.
Ik zie eenheidsworst. Ik zie liefdeloze content. Ik zie websites waar alles kan en mag – gooi maar online, wat maakt het uit. Frommel even snel een Ikea-meubeltje in elkaar. Even een uurtje. Hop een factuurtje. Ondoordacht. Haastig gemaakt. Eindeloze compromissen die zorgen voor een nietszeggende ervaring.
Ik mis het ambachtelijke online. De passie. De handen met eelt. De trots.
-
Oh ja en koppig!
Dat was mijn opa ook. Eigenlijk is iedereen in de familie koppig. Afgrijselijk koppige mensen. Dus blijf ik lekker koppig ambachtelijk denken. Genieten van vakmanschap.
En krijgen jullie maar lekker het zuur met je inbussleutel.